Przygodzickie Biennale Sztuki Retrospektywa 2019

złotym słońcem
zaczynało się lato
teraz noc chyli je
ku zachodowi
światłu trudno
okrągły rok
podpierać niebo
kiedy w ziemi
zasypiają
martwe już
kłosy

Małgośka

                 

                                                   

                                                             

Cisza w raju

słyszysz jak w sadzie jabłka dojrzewają?

może ta cisza to początek raju...

                                                 

                                                      

Kokon

Zmieniam się, moje ciało jest jak zdrewniała powłoka.
Kokon, zbędne odpryski organicznego obrazu. Pod hałdą liści czekam, zapadam w sen. Krew spowalnia, przesuwa środek ciężkości z pionu na poziom. Bezlitosny czas jest, przygląda się tak zwyczajnie i toczy dla równowagi doskonałe koło. Życiodajną wilgocią poję kręgosłupy milczących drzew, kiedy tak leżę w samym środku cichego ogrodu.

"Kokon" Małgośka

                                                        

Barwy jesieni

Płoną drzewa ognistymi barwami w euforii jesiennej gubiąc owoce. A cisza im śpiewa już pieśni umarłych, kiedy za horyzontem z potrzeby nocy czernieje nawet słońce.

"Barwy jesieni" Małgośka

                                                        

Return

Jesteśmy jak naiwne dzieci balansujące na granicy dzieciństwa i starości. Poszukujemy wspomnień- zabawek zakopanych bezmyślnie w piasku na plaży. Całe życie chodzimy ze słońcem za rękę. Jego dotyk rzeźbi nam zmarszczki. Szukamy piór śmieszki, zachodów związujących słowa w gardle, by przypomnieć sobie ciszę matczynej wody..

"Return" Małgośka

                                                            

Miłośc

Światło wyznacza kształty i to jego istnienie decyduje na ile
jesteś....
..............................................................................................
Pamiętasz jak byłam rzadkim promieniem słońca?
Iskrą złota odnalezioną na dalekiej pustyni.

Z iskry wyrósł płomień, z jego żaru
czesałeś mi długie warkocze.

Czy ty jeszcze pamiętasz jak ten żar ma na imię?

"Miłość" Małgośka

Treść samotności

Namacalnie nigdy mnie nie było w twoim życiu, niż innych bardziej. O świcie nie byłam nawet obietnicą, a w samo południe nie kusiłam ludzkim zapachem.

Nie ugotowałam ci obiadu, z braku apetytu nie zjadłeś ni razu ze mną kolacji. Ty wiesz jak mam na imię i masz pewność, że jestem źródłem czyjejś nieobecności.

Nie chcę być jednak tylko abstrakcyjnym bytem, rozległą wyrwą, zwiastowaniem pustki. I pomimo zachmurzonych myśli to w mojej treści zawsze odnajdujesz słońce.

"Treść samotności" Małgośka

                       do odsłuchania: https://soundcloud.com/user-94737850/tresc-samotnosci

                                                                      

Sfumato

Jeszcze żyję na tyle by ptaki wiły sobie w moich wyblakłych włosach gniazda. Z serca wypuszczam leniwe motyle, w myśl ciężką o świcie wciągam rześkie powietrze. Jeszcze nogami powłóczę, parzę twarz słońcem by od białego zimna nie skostnieć. Tak wisząc twardo nad ziemią, zatrzymuję wzrok ślepy i ginę na horyzoncie.

"Mgła"( "Sfumato") Małgośka

                                  https://soundcloud.com/user-94737850/sfumato

Do życia

Objawiasz mi się we wszystkim, w deszczu słów, co łagodzą przedwiosenną pustkę. W ciszy spokojnego oddechu, gdy wskazówkami zardzewiałego zegara rozdrabniam ciebie na chwile. Objawiasz mi się w myśli, w pożółkłej fotografii dzieciństwa i w tym, że burzysz mi krew spienionymi gejzerami czystego powietrza. Daj mi się jeszcze zachwytami nasycić, smakiem soku twoich owoców zachłysnąć. Zostań przy mnie jak najdłużej. Niechaj wiem, że warto jest w twoim świetle się budzić i w twojej szarej pościeli zachodem słońca usnąć.

"Takie tam do życia" Małgośka

...............................................................................
dobranoc 🌙

Przedwiośnie

Ostatnio jakaś siła rozpyla w powietrzu atomy niezrozumiałej czerni. Nawet przyrodzie przez tę truciznę zielonymi kiełkami trudno się przedrzeć. Ptaki przestały być wolne, łąka bez kwiatów pożegnała kolorowe motyle. W kaplicy Matka Boska bez dłoni, wyprana z błękitu pochyla w zmartwieniu ku ziemi kamienną głowę. Przedwiośnie jest brudne. Nie wykazuje żadnych radosnych symptomów. Kogut w zachwycie o świcie nie pieje, słowik smutno od nadmiaru ciszy zamilkł. Przy drogach rosną jak grzyby po deszczu okaleczone drzewa. Całe zwątpienie jednak minie, kiedy słońce pierwszym uśmiechem otworzy pąki czarnych kwiatów dla nieba.

"Przedwiośnie" Małgośka

Bezbarwny wiersz

Jesteś coraz bardziej rozczarowany przemijaniem, tym
że coraz krótszy dystans pisze ci bezbarwny i brutalny wiersz.
Częściej dostrzegasz fakt, że subtelne motyle na twojej łące umierają,
w sadach gniją jabłka. Rozebrałeś szarą prawdę w tym...

Coraz częściej bez celu chodzisz, tulisz do ziemi zmęczoną głowę,
nie możesz odpocząć. Jak kot pragniesz przespać starości sen.
Ciszę metrami odmierzasz i karmisz łyżkami.
Tak bardzo jesteś białych kości głodny ...
Wiele już pokory w tym...

"Bezbarwny wiersz" Małgośka

fotografia World Press

                                                       

Mieszkanie

Mieszkam przy ulicy Horyzonciej,
gdzie na zachodzie kończy się dzień,
a zmęczone dniem słońce
bierze w wannie nocną kąpiel.

Od dawna już mieszkanie sobie
w zapomnianym sadzie urządzam
tam, gdzie obok gruszy stoi stary kredens,
a krzesło gdzie przygarbiona jabłonka.

Pół domu do ogrodu już wyniosłam,
jeszcze tylko drzewa z chochołów rozbiorę,
wapnem pobielę i na wiosnę posprzątam.

"Mieszkanie na Horyzonciej" Małgośka
................................................................................
taki zbieg okoliczności, który czai się wszędzie i w najmniej oczekiwanym momencie......

dobrej nocy

                                            

Latająca ryba

Kiedy blask księżyca świeci dla mnie już tylko pod wodą i gwiazdy jak małże osadzają się na dnie nieba. Wydaje mi się, że jestem rybą, a życie to ocean snu, w którym odpływam.Oprócz twardych łusek na łokciach, w których istnienie mnie przysposobiło, ojciec zrobił mi skrzydła. Zza horyzontu dobiega do mnie wewnętrzny głos. Odbijam się od jego melodii i w jego kierunku subtelnie podpływam. Nad cichą taflą wody zaczynam lot. Zapominam o lęku, o wysokości, lecę jak mewa na oślep. I nagle budzę się ze snu, brutalnie obok słońca jak Ikar. Znowu dostrzegam w sobie kruchego człowieka z krwi i kości, który za każdym razem przypomina sobie o stopach, kiedy na chwilę traci grunt, łuski i opada na dno.

"Latająca ryba" Małgośka

                                                             

Preludium do starości

Kiedy ludzie starzeją się jak drzewa, zaczynają odrastać im dzikie pędy. Ciało usycha i od nadmiaru niewygodnego milczenia, drewnieje też ludzki język. Mowa jak dziurawe kapcie dla nóg, nagle przestaje być czymś użytecznym.
W ciężkiej głowie rośnie ciszy gęstwina, przez której preludium młodym pędom, trudno się przedrzeć.

"Preludium do starości" Małgośka

                                                   

Drzewa mają imiona

W moim sadzie drzewa mają imiona. Tam, gdzie o poranku budzi się słońce, rośnie śliwa Władysława. A po stronie, gdzie dzień w sen odchodzi, przygarbiona Natalia rozdaje dzieciom gruszy soczyste owoce. Jest tam też drzewo odmienne, wyjątkowe, które nie owocuje i nad lustrem stawu pochyla gałęzie. Całymi dniami i nocami łka i płacze, szukając w wodzie odbicia. Zrozpaczoną twarz ukrywa w cichych konarach przed światem, by nikt nie widział jak jej serce z tęsknoty usycha.

"Drzewa mają imiona" Małgośka

                                                                   

Wyznanie Persefony

Chciałabym, żeby znów zakwitły jabłonie, które swoim duszącym zapachem zdławiłyby czerń i wypełzający smog samotności ściskający za gardło ludzi, drzewa i domy. Żeby po długiej zimie znów każdemu chciało się żyć i przez serce pochłaniać dłonie słonecznych promieni.
Marzę o wolnym powietrzu, które wyrwie spod ziemi moje zaplątane ciało i mocne warkocze. Pragnę uśmiechem ludziom na miłość uchylać drzwi, spod powiek umarłych wypuszczać nocne motyle i iskrą życia na życie otwierać oczy.

"Wyznanie Persefony" Małgośka

                                                           

Z perspektywy okna

Wyglądam przez okno...
Przyglądam się światu, który ściga się z ziarnami piasku w klepsydrze. Z perspektywy okna czas spowalnia, liczę oddechy, ulotne ciepło, które zostawiam w pocałunkach na szybie. Ku mądrej wodzie myślą odpływam, świadomie z nurtem życia przemijając. Nie pytam nikogo o świetlaną przyszłość, co będzie za dalekim, przepastnym oceanem. Miłość już nie burzy spokoju w krwiobiegu. Nie zaciskam dłoni, zębów i nie marszczę frasunkiem czoła. Otwieram serce gotowe na ciszę, gdy milczeniem białego ogrodu przez okno mnie woła.

"Z perspektywy okna" Małgośka

                                                      

Wędrujące odbicie

Dusza wchodzi w ciało, w którym rozpoznaje miłość. Wije w nim przytulne gniazdo, wypuszcza z serca gwiazdy, ptaki, słońce i błękitne niebo. Kąpiąc ciało w duchowej ciszy człowiek staje się derwiszem, dla ziemian- kosmitą.
Traci rozum i osiąga platoniczny stan nieważkości.
Dusza nie jest formą, ani kobietą, ani mężczyzną,
Jej obecność jest poza. Gdy wędrówka ją zmęczy
w człowieku na krześle lubi przysiąść, spojrzeć w lustro, 
by rozpoznać w oczach swoje śmiertelne odbicie.

"Wędrujące odbicie" Małgośka

                                                             

Dusza

siedzi we mnie siła
nie potrafię
jej nazwać
określić

przyporządkować pojęciu
jest jak spiżowa
świątynia

lokator
który nieznaną architekturą
już dawno się we mnie
rozgościł

nie musi nic robić
spoczywa na karku
czasami coś mądrego
i głupiego na ucho
podpowie

jak zła
to gorycz wykrzyczy
i jak zajdzie potrzeba
do twarzy przyklei
witrażowe spojrzenie
i mozaikowy
uśmiech

a ludziom...

a ludziom jest
zawsze skora ulewać
różanej czerwieni
z głębokiego kielicha
jak z morza

przywłaszczonej
miłości

"Dusza" Małgośka

                                      

Białe wiersze

bardzo cicho mówię
właściwie nic

nawet nie poruszam
ustami

z płatków śniegu
układam czyste
jak prześcieradła
wiersze

dziewiczobiałe

i choć czasami śnieg
rodzą chmury wędrujące
poza błękitem
w krwawiących myślach
gęste i czarne

tęskne słowa białą lawiną
zalewają mi wnętrze
od czubka ciała
przez serce

po ocean duszy
milczącej

"białe wiersze" Małgośka

                                                                 

Nadzieja

Szukam ciepła w miejscach czarnych,
tam gdzie tego ciepła nie ma. Gdzie ocieplenie klimatu
jest tylko nazwą, a mróz twarze w kamień zmienia.
Szukam ciepła w miejscach martwych, pozbawionych cudu życia.
Matczynych ramion, co chłód odgarną. 
Szukam ogrodu miłosierdzia.

"Nadzieja" Małgośka 

Źródło życia

ludzie jak drzewa
wrastają w siebie
razem żyją i oddzielnie

nikt przy tym 
nie powinien nikomu
wyrządzać szkody

spójrz!

przecież wszyscy
z tego samego źródła
pijemy wodę

"Źródło życia" Małgośka

                                             

Porcelanowe serce

jedno słońce
na świat patrzy
ziemia trzyma
jeden księżyc

a ja...

a ja mam w życiu
cztery światy
i na wielość
jedno serce

"Porcelanowe serce" Małgośka

                                                           

Sens pustki

Pustka to wielka przestrzeń- luka i niektórym źle się kojarzy, z kraterami po bombach, z kosmicznym pyłem, z śmiertelnym, mglistym pejzażem. Trudno ją treścią napełnić, kolejnym biegiem pożądanych wydarzeń. 
Jednak puste stanowi o odnawianiu się świata.
Jest dowodem na fakt, że żyjemy, a samą treść wypełnienia zbieg okoliczności, człowieczy los dopowiada.To jest jak z aktem tworzenia, z nienarodzonym w nas 
jeszcze marzeniem...

Dlatego żyjemy...

I wtedy tak bardzo chcemy...


"Sens pustki" ("Oswajane płótna") Małgośka

                                                              

Granice

Ludzie pożerają dobre serca
i wielką sztuką jest w tłumie
nie upuszczać czerwieni
a wygłodniałą sforę
swoim stoickim spokojem
za pysk trzymać

na dystans...

"Granice" Małgośka

                                                       

Cisza w raju

Myślisz, że zawładnąłeś losem i czas otrzymałeś na stałe. Budujesz pozorną formę, a kształty uszczęśliwiających ciebie materii, pragniesz sobie bez wątpienia przywłaszczyć. Uparcie wierzysz w niezmienność, bo niejedna katedra przeżyła stulecia i huragany. Myślisz, że złapiesz strumień pomimo, że wody płyną, a na pustyni ze strachu przed śmiercią, wyzbierasz zasypujący cię piasek.
Jesteś jak młody bóg w swoim tworzeniu, chcesz zawładnąć formą, światłem i światem.Tymczasem ślady naszych stóp utrudzonych, już dawno zasypał ulotny śnieg w zapomnianym przez ludzi, odległym kraju...

"Cisza w raju" Małgośka

Belka krzyża

Tyle razy umierałem na oczach życia, że dziś śmierć nie jest mi niczym strasznym.Tyle razy dźwigałem belkę krzyża, ile razy kłoda podtrzymująca na moich barkach most, zdaje się być już dla wielu jak pióro skrzydła lekkim.

Tyle razy kosztowałem upuszczanej krwi, że dziś nie czuję trawienia soli na śpiącym ciele w bliznach.Tyle razy umierałem w życiu na oczach ludzkiej obojętności, że zmienić stan w proch, nie znaczy dla mnie umierać z powodu tylko nagłej śmierci.

"Belka krzyża" Profesorowi Janowi Berdyszakowi <3
........................................................................................

"Belka porozumienia" Jan Berdyszak