Pełnia

to było gdzieś 
koło godziny dwudziestej
kiedy mój księżyc
ucałował krzyż
w ciszy pod wieżą
z kości słoniowej
oczekiwałam na pełnię
która w ranach Chrystusa
zasklepi krew

Małgośka

                                                        

Zaćmienie

księżycu...
chodź tu do mnie

połóż się w moim
starym cieniu wygodnie

raz na sto lat
ucałuj TAK!

zatrzymaj w nas świat
rozkochaj na nowo

"Zaćmienie" Małgośka

                                                                       

                                                                      

🌛🌓

🌚

Zwiastowanie

w momencie kiedy ludzie
na ostrzu tępego noża
pochowali Boga

swoją obojętnością
upuszczając mu
błękitnej krwi

na niebie urósł księżyc
jak w łonie wszechświata
cudowne dziecko

miał wielką siłę
której ślepy nie zobaczył
głuchy nie usłyszał

i wychudł na tym błękicie
jak podstarzały Chrystus
na omszałym krzyżu

bez zmartwychwstania świtu
na zwiastowaniu życia
zakończył cykl

"Zwiastowanie" Małgośka

                                                                    

Portret ciszy

ja nie krzyczę
ja nikogo nie szczuję
trójgłowymi psami

uważnie jak kot
stąpam po świecie

milczę

układam życie
pomiędzy wierszami

"Portret ciszy" Małgośka

                                                                  

Karma

zamiast serca mam jabłko
każdy chciałby jego część
kiedy inni smaku łakną
ja chcę karmić siebie

jeść...

Małgośka

                                                       

                                                          

Więcej niż miłość

tak wyglądam
po ciemku kiedy śnię
bo tak naprawdę
mnie nie ma

śpiąc błądzę
za rękę z ojcem
daleko od domu
po polnych drogach
i ulicach dzieciństwa

na progu
pojawiam się o świcie

wraz ze wschodem
czułego słońca
i z odejściem
rosnącego
księżyca

tylko ich światło jest w stanie
szczerym blaskiem
ofiarować sercu
prawdziwą
miłość

które zmęczone

przed
tą człekokształtną

jak czarny kot
w mroku
pod zasłoną
nocy

już od dawna
się ukryło

"Więcej niż miłość" Małgośka

Samotność

im bardziej rozkładasz żagle
a twoje dłonie jak liny
marzeniami podtrzymują maszt
tym mocniej uświadamiasz sobie
jak bardzo jesteś człowiekiem
samotnym

i pośród mętnych wód
oceanu zazdrości

płyniesz
pod wiatr

Małgośka

                                                               

Sezon na czereśnie

Jezu mój kochany
twoje łzy jak czereśnie
wyzbieram je wszystkie
i nakarmię serce

Małgośka

                                                                  

Dzieci słońca

to my
naiwne dzieci słońca

z ustami
pełnymi ziarna

jak słowa

całą wieczność leżąc
duszami błądzimy

dźwigając ziemię

na twarzy której już nie ma
na spopielonym ciele

szukamy światła
w ostatnim pocałunku

zatrzymanym
w czarnych płucach

czekamy...

oczekujemy aż z niego
spomiędzy spróchniałych żeber

przepowiedziane ziarno
wzejdzie

które jako pierwsze
rzucił w ziemię

bóg

to w nim nadzieja
na nasze zmartwychwstanie

jak na drugi
krzyk umarłego dziecka

na ostatni dar słońca
na nasz wschód

"Dzieci słońca" Małgośka

                                               

Między niebem a ziemią

zaglądam do ciebie
jak światło słoneczne

wchodzę przez szybę

ty krążysz dookoła
własnej osi

tym sprawdzasz jak wielką
mam siłę

ja...

ja na to
milczę cierpliwie

całuję
twoją ziemię

od milionów lat

"Między niebem a ziemią" Małgośka

                                                

Lustro

przyszła
po mnie z lasu

właściwie
nikt ją o to
nie prosił

ani dzień
jak zmierzch

ani czarny kot
który na nieszczęście
przez drogę
przechodził

przywitała się
jak przyjaciel

ofiarowując
czułość
wychudłej
dłoni

z ust wypuściła
niewiele słów

delikatnych
jak babie lato
ulotnych

motyli

pokazała świat
ze snu

w nim wiele
milczenia
ciszy

z tej lepszej
drugiej
strony

usiadłam z nią
na skraju łąki
ślepym wzrokiem
spijałyśmy
błękit

gapiąc się przed siebie
w przejrzałe
opadające
jak wiśnie
z drzew

słońce

potem policzyłyśmy
skrupulatnie

wszystkie zmarszczki
i dzielone
na czworo
za życia

włosy

tak siedząc
jak stare drzewa
zapuściłyśmy
półcieniem
korzenie

nie niszcząc
otulających glebę
puchatych
mchów

i przekwitających
roślin

pamiętam
co powiedziała

i to że po jej ciepłym
chropowatym głosie
rozpoznałam

bliźniaka

lustro

dotąd
nienarodzone
i niepoznane
na ziemi

siostrę...

która teraz
wyszła po mnie

w białej
odświętnej sukience

z lasu

ot tak
niespodziewanie

mocno
światłem

ujęła za rękę

i niczym błękitny ojciec
namaściła

symbolem
krzyża

na tę ostatnią
drogę

"Lustro" Małgośka