Quasimodo czasu

Wszyscy marzą 
o bilbordowej twarzy,
idealnej urodą,
takiej bez skazy.

Wszyscy się boją
symboli czasu,
bruzdy na czole,
wykrzywionego grymasu.

Wszystkim również wiadomo,
że ciało ulega destrukcji,
biegnie ku starości,
umiera w konwulsji.

A co z waszym wnętrzem?
Ono wiecznie młode!
Zadbaj wiec człowieku
o jego urodę.

                                    "Quasimodo czasu" Małgośka 30.05.2016 r.

wiem, że nie jest to fotografia jakiej oczekiwałby wielebny wirtual, ale co mi tam...to wbrew stereotypom i temu, co dziś masy uważają za "piękne"...
                                    
                                https://www.youtube.com/watch?v=-u30asCqA28
                                                                         

Porzekadło

wyrosły na grzędzie
w samym środku zimy
dwie łóżka poręcze
ot tak
na niby

grabię to posłanie
biegam
pielęgnuję
staram się dbać o nie
nic z tego nie będzie
tak czuję

mimo to uparcie wierzę 
co w starym porzekadle 
od dawna zapisane
jak sobie pościelesz
tak się wyśpisz
taki obudzi cię poranek


                                           "Porzekadło" Małgośka 30.05.2016 r.

                                 
                                   
                             ze szkicownika...

                                                                       

                                                                             

                                                                     

                                                                 

Gra o życie

z kolejnym nawrotem
przykrytą ma głowę
to zamęt 
ustawiony przez chorobę

leży teraz udręczona
w bezruchu
zimno jej
czuje ból
przeszywający
co wieczór

oczy otoczone
obwódką niebieską
niewidzące
a w dal wpatrzone
z powieką przymkniętą

leży w agonii
nieśmiertelnego dnia
w ciele dopala się
ostatnia nadzieja 
i cierpienie

niekończąca się walka
niekończąca się gra
o życie
o istnienie

                                 "Gra o życie" Małgośka  26.05.2016 r.      

z dedykacją dla Mojej Matki Chrzestnej, która przegrała walkę w maju 7 lat temu...

Wzruszające fotografie amerykańskiego fotografa Angelo Merendino, który uwiecznił chorobę swojej dziewczyny, od momentu diagnozy, aż po ostatnie chwile walki z rakiem...

                                                                             

         

Wyznanie

notatnik
właściwie nic w nim
znaczącego nie ma
oprócz wyrwanego 
z kontekstu wspomnienia
na wyblakłym 
pożółkłym papierze
zapisane litery
pojedyncze słowo
w które do dziś
tak bardzo wierzę

                          "Wyznanie" Małgośka 26.05.2016 r.

a tak wygląda moje artystyczne wyznanie każdego dnia powszedniego...                                                                          

Stan nieważkości

Wrosła we mnie
śmierci katedra.
Przebiła ciało
kościstym murem.

Teraz czuję się silna,
nie jestem już
niepotrzebnym gruzem.

Nie dostrzegam ziemi.
rosnę ponad, 
gdzie biały puch,
nieboskłon ścieli.

Zastanawiam się tylko...

Czy to, aby już pora,
żeby tracić kości?

Jednak uwodzi w oddali
niebiańskich głosów
śpiew radosny...


                                            "Stan nieważkości" Małgośka 25.05.2016 r.
                                                                                 

 Utwór, który inspirował mnie do napisania tego wiersza. To niezwykły obraz niosący głęboki

przekaz.

                                                                                 

Światło ulotne...

po niebie się snuje
błyska razi
jak grom w oczy kłuje
błękitne światło marzeń

oczy moje utknęły
w niezasłoniętym oknie
aż wzrok mój nasycę
i zatrzymam światło ulotne

od czasu do czasu
staje się pochmurno
tak ciemność powraca
wieczór
i znowu smutno...

                                                "Światło ulotne" Małgośka  24.05.2016 r.
                                          https://www.youtube.com/watch?v=p7j7Mhdyye0

                                                                               

                                                                                  

Martwy dom

W samym środku
niekształtnej działki
straszy widmo,
dom...
Opuszczony i martwy...

Trawy tu coraz mniej,

nawet tej najmarniejszej.

Przy fundamentach gruzu łzy
kamienie coraz bledsze...

Na opadających parapetach

gęsto mchem spowitych
o pustce kraczą wrony.
W oknach, pajęczyną przykrytych,
trzepoczą już tylko czarne zasłony...

Nikt nie przekręci klucza,

choćbyś pukał do drzwi
i szukał szeptu najsłabszego.
Kompletny brak życia...
Wspomnienie domu martwego...

                                              "Martwy dom" Małgośka 22.05.2016 r.
                                                         
                                                  o przedmiotach ze szkicownika...
                                           https://www.youtube.com/watch?v=VHtBJqocbdY
                                            

W drodze do raju

ona już tylko błądzi
po śladach melancholii
chodzi po omacku
zaklinając stopy...

nie widzi nostalgii
daleko od siebie
pragnieniem jej ogromnym 
znaleźć się w niebie...

czy znajdzie drogę?
czy ujrzy odległy dach?
czy trafi do portu zwanego dobrym?
czy przezwycięży grzechu strach?

ona już tylko błądzi
po śladach melancholii
poszukując wysp szczęśliwości
należących do mnie...


                                         "W drodze do raju" Małgośka 21.05.2016 r.
                                    https://www.youtube.com/watch?v=Mx87UVrrjCM

                                                                           
                                                                     

                                                                               

Niefizyczność...

Nie mam żadnych talentów,
oprócz namiętnej ciekawości.
Niezwyciężone siły moje,
które próbuję odnaleźć
i adoptować jako swoje...

Moja niefizyczność,
tak bardzo pragnie,
abym była głęboko zapamiętana,
ona namawia mnie nieustannie
do upartego poszukiwania...

                                       "Niefizyczność" Małgośka 19.05.2016 r.

                                                                               

Sięgnąć nieba...

Wielu dziękuje za ptaki, 
wielu pieśni o nich śpiewa...

A ja?
Ja chciałbym nim być,
tak po prostu,
siadać na słupach,
na wysokich drzewach.

Bez niczyjej pomocy
dotykac obłoków 
wzbijać się wysoko,
 porzucić grunt dla nieba.

I tak sobie  myślę, 
że do ziemi raczej nie pasuję,
bo mój umysł w powietrzu, 
cały czas wiruje...
 
                                                 "Sięgnąć nieba" Małgośka 18.05.2016 r.
                                         
                                                                         

 

                                                                                 

Dla ziemi...

Chcę być dla ziemi
tkanką liścia,
unerwioną, delikatną,
przeźroczystą
i zieloną.

Chcę być dla ziemi
błękitem pleśni,
która pokryje ciało
i rozłoży na części.

Chcę szumieć
w liściach drzewa,
gdy tkanki moje
z ziemią już oswoję.

Być wiatrem,
takim podmuchem ciepła,
który jeszcze niejedną
wyśpiewa wam melodię.

                                              "Dla ziemi" Małgośka 17.05.2016 r.

                                        https://www.youtube.com/watch?v=AGprgxbqXoQ

                                                                               

  

                                

paroles...paroles...paroles....

Mogą być różne słowa, 

jak różni bywają ludzie

i ich mowa...

Słowa często to kalekie twory,

w ustach polityków bełkot

dosyć spory...

Ale mogą być również 

niezapominajką,

cennym klejnotem,

myśli pieszczotą 
zapadającą w serce głęboko...

Te wierszowane  to magia, 

która umysł mami 

niczym stara Szeptucha 

czarująca barwnymi zaklęciami...

                            

                                         "Paroles, paroles, paroles..." Małgośka 16.05.2016 r.

                                         https://www.youtube.com/watch?v=F-Y3DsLBjZI

                                                                         

Kiedyś się wydarzy...

Chciałbym kiedyś wejść w twoje obrazy,
pozostać tam na wieki i marzyć: 
o barwie bardziej zielonej trawy,
o nieskończonej rzece,
o jaśniejszym świetle 
i  błyszczącym świcie...

Może kiedyś...
Może kiedyś...
Bajka ta się zdarzy,
przecież nikt nikomu
nie zabroni marzyć...

Tymczasem...
Tymczasem...
Spoglądam na twoje obrazy
i szepczę do siebie:
może kiedyś...
może kiedyś się wydarzy... 
Trudno przecież być pewnym tego, 
co może się jeszcze nam  przydarzyć...

                                                                     

Pożegnanie z Moros

Usiadła  Moros,
sztywno, nieruchomo,
przeklina wstający dzień.

Siedzi tak już od rana,
w czerni...
od stóp do głów odziana,
całkowicie bezradnie
w tym bezruchu tkwi.

Wyczekuje cierpliwie
na spełnienie snu,
który pod powiekami
jeszcze się tli.

Aż w końcu zapadła  noc całkowicie,
poczuła ostatnie tchnienie i życie,

a jej ciało odbiło błękitu poświatę.
Omdlało tak, jakby chciało
teraz i ostatecznie,
pożegnać się ze światem...

                                       "Pożegnanie z Moros" Małgośka 15.05.2016 r.
                                                   
                                       https://www.youtube.com/watch?v=5JzlbGoX6Ns

                                                                               

"Partytura dla wieczności"

Kiedy odejdziemy od siebie
tak bez zazdrości
ty sam i ja sama
z czystej potrzeby, 
przygotuję ubranie
na ten czas.

Poskładam nasze
pranie ostatni raz...

Po raz drugi 
Mendelsona usłyszę...

A po drugiej stronie Styksu
ujrzę tych,
którzy trzymają
w dłoniach ciszę.

Wtedy to,
tak bez zastanowienia,
na obiad, podam im instrumenty,
aby nakarmić zwykłą pustkę
dźwiękiem nieskończonym,
magicznym i zaklętym...

                                       "Partytura dla wieczności" Małgośka 13.05.2016 r.
                                                  z dedykacją dla Mojej Joanny ...
                                          https://www.youtube.com/watch?v=u9Dg-g7t2l4
                                                                         

porzekadło...

...tak milczenie jest złotem
- albo?
- albo najpiękniejszym życia klejnotem?
- i co potem?
- milczenie jest złotem.......

-wiesz, ale ja nie lubię złota!!!!
 taki ze mnie kretyn i idiota....

Emotikon smile-ale ja nie lubię złota!!!! taki ze mnie kretyn i idiota....

                                            z przymrużeniem oka...  "Porzekadło" Małgośka 12.05.2016 r.

                                                                                      

Jak fala....

morza szum
widok mew
to ja fala
to mój bieg...

wprzódy dumna i wysoka
później z wolna opadam
samotnie głaszcząc łódkę
na piasku swą bezsilność rozkładam...

i tak w kółko
i tak bez końca
raz wzniesiona
raz konająca...

                                               "Jak fala..." Małgośka 12.05.2016 r.
                                      https://www.youtube.com/watch?v=JtY-p2Esg1w

                                                                              

Zimna Zośka

Położyła się Zimna Zośka na mej łące
Chciałem przykryć kocem jej ciało gorące
Ale jej nogi, ręce, ona cała
szronem powoli, powoli drętwiała

W swym postanowieniu uparcie trwała
Więc na nic zdały się moje starania
Zmusiła tym samym mą zieleń
do leniwego, nieuchronnego umierania...

                                         "Zimna Zośka" Małgośka 11.05.2016 r.
                                      https://www.youtube.com/watch?v=Z4TpjCV-YwI   

kamień

Uśmiech kamienia
niczego w nim nie zmienia
nie zmienia sprawy, 
że tyle w nim milczenia.

Gdyby on to  mógł
miałby tyle do powiedzenia
ale, że jest kamieniem
postępuje w zgodzie 
z własnym sumieniem.

Trzeba mu być
zimnym i tajemniczym
bo Bóg go z milczenia
kiedyś rozliczy. 

                                            "Milczenie kamienia" Małgośka 11.05.2016 r.
                           fotografia przedstawia  rzeźby japońskiego artysty Hirotoshi Itoh
                                        https://www.youtube.com/watch?v=-CgR9euFS6w

                                                                                     

Wiesz...

tak dzisiaj wstawało słońce....

Wiesz...
z tym słowem "wiesz"
to ja napiszę jakiś wiersz
że w życiu piękne są tylko chwile
i wschody słońca z czerwienią
jak krew w skroniach pulsująca...

Wiesz...
to będzie taki banalny wiersz
że ja już chyba wiem
kiedy dla mnie kończy się noc
a wstaje nowy dzień...

                                                         "Wiesz..." Małgośka 10.05.2016 r.

                    a tego motywu  muzycznego dobrze szarpniętej struny nikt mi z pamięci nie                                         wydrze...
                                         
                                            https://www.youtube.com/watch?v=006YS_EyYl0

                                                                   

"Z duszą na ramieniu"

Fiolet to światło krwi czerwonej,
niebiańskiego błękitu...
Fiolet to słuchanie własnego skowytu...

Fiolet to cisza,
której jeszcze nikt nie usłyszał...

Fiolet to opowieść o ametystowym kamieniu...
Fiolet to trwanie w serca zaćmieniu...

Fiolet to dusza,
która po kawałku się wykrusza... 

I wbrew wszelkiemu wyobrażeniu
Ona uparcie  siedzi  i będzie siedziała 
na mym wątłym ramieniu...

               

                                                     "Z duszą na ramieniu"   Małgośka 06.05.2016 r.
                                                  z fioletową dedykacją dla  mojej Margaretki

                                                   https://www.youtube.com/watch?v=EVaxKYhi3cU

                                                                               

"Stan bezradności"

Znów nie wierzę w to, co robię
Przestaję szczerze ufać sobie
Przytłacza mnie szarańczy presja
W głowie rodzi się autoagresja
Zamykam się w myślach...
Serce pęka...
Stan bezradności...
Ludzka udręka...

                                     "Stan bezradności" Małgośka 05.05.2016 r.
                                 https://www.youtube.com/watch?v=w-ePRd-t06s

"The Raven"

"Kruk" Edgar Allan Poe   fragment

przekład Barbara Beaupre

"– Kruku! – rzekłem – Hej wróżbito!
Czarnych potęg zły najmito!
Powiedz czyś ty twór śmiertelny?
Czy piekielnych poseł burz?
Lecz na święte Niebios godło
Co z nicości nas wywiodło

A kruk rzecze:
– Nigdy już!

Więc gniew we mnie wezbrał mocny
I krzyknąłem: ptaku nocny!
Niech cię znów na zrąb piekielny
Grom niezlękłych niesie burz.
Zwiń te skrzydła co się ścielą
Nad posągu cichą bielą.
Zdejm mi z serca dziób twój ptasi
Co jak ostry razi nóż.
Niechaj kłamny byt twój zgaśnie
jak przebrzmiałych echo baśni,
Snem śmiertelnych cicho zaśnij!
W bezpamietnych toni mórz.
Precz ode mnie! W kraj daleki
Odejdź stąd, lub zgiń na wieki
A kruk rzecze:
– Nigdy już!

I wciąż siedzi cicho tkwiący
Czarnopióry kruk milczący
Kędy blady biust Pallady
Jak domowy świeci stróż.
A wzrok jego w snów pomroce
Błyskiem dziwnych skier migoce
Jak sennego wzrok demona,
Co z piekielnych spłynął wzgórz,
Lampy mojej światłość blada
Na twór ptasi cicho pada
Czarnopióre cienie drżące
U stóp moich kładąc tuż.
A z tych cieni co się włóczą
U stóp moich marą kruczą
Już mnie żadne moce władne
Nie wyzwolą
Nigdy już!

                                       https://www.youtube.com/watch?v=ou2RdyZrThc

"Szpetna czterdziestoletniość"

"Boję się rano wstać, boję się dnia, codziennie rano boję się otworzyć oczy, ze strachu przed świtem, zupełnie nie wiem, co zrobić z nadchodzącym dniem.... Mam niby jakieś obowiązki, a przecież – pustka, jakby zupełnie nie miało znaczenia, czy wstanę, czy nie wstanę, czy zrobię coś, czy nie zrobię..., higiena, jedzenie, praca, jedzenie, praca, palenie, proszki, sen."
                                                          
Ten cytat z "Dnia świra" przekazuje nam, jak wygląda proza życia statystycznego czterdziestolatka, który ma wrażenie, jakby  już  przeżył wszystko i już nic lepszego  mu się w życiu nie przydarzy. Na dodatek jest na takim etapie, że tęskni za przeszłością, ale nie chciałby za żadne skarby zamienić tego stanu  świadomości, który posiada obecnie, na ten sprzed 20-15 lat, jest mu w nim dobrze...Może w końcu dojrzał?
 Niektórzy są w proszku, rozsypują się, wypalają, rozmontowują, niektórzy są poukładani, bo życie zabrało im całą spontaniczność, nie mają odwagi na szaleństwo, a właściwie zapomnieli , co oznacza to pojęcie...
 A czego  żal w tej szpetocie czterdziestoletniej?
A mianowicie ciała, które za chwilę pomarszczy się, zdeformuje jak wysuszony owoc winogrona na słońca skwarze...
 " Tak, by nam się serce rwało do ogromnych, wielkich rzeczy, a tu pospolitość skrzeczy"taka ponadczasowość myśli Wyspiańskiego zdaje się być tu najtrafniejszym określeniem stanu  ducha tego człowieka, co nie oznacza, że ma on siedzieć na przysłowiowym zadku, i czekać, aż czas mu przesypie się między palcami.
Takie refleksje mnie dziś dopadły...
A w załączeniu dla "szpetnych czterdziestoletnich"scena z filmu "Dzień świra" ....

P.S. Żeby nikt nie czuł się urażony- ja tez do nich się zaliczam... :)