Wobec...

 przy narodzinach obiecała

że zapuści mi włosy do samych korzeni
a ja jak naiwne dziecko się ucieszyłam

potem ozięble dodała

nastąpi czas że z kości zerwę zwiotczałą skórę
usta ci zaknebluję milczeniem

twarz moja nagle
zmarszczkami poszarzała

ale tak naprawdę dzięki niej ujrzałam siebie
i to że mam nogi
ręce
coś robię

czuję ból kiedy idę...

zrozumiałam
co znaczy przez wieki zapuszczać paznokcie w ziemię
i plątać pomiędzy bruzdy długie przyrzeczone warkocze

z tą myślą dość długo stałam wobec jej wzroku osłupiała
niczym obrażony kamienny obelisk

do momentu aż spokorniało we krwi dojrzałe ziarno
gotowe na nieludzką obietnicę śmierci odpowiedzieć

moja blada i zimna jak poręcz szpitalnego łóżka
dziś to ja uśmiecham się do ciebie

gdybym się z tobą nie narodziła
nadal byłabym głupia
i nie wiedziałabym

czy już umarłam...

czy jeszcze żyję...

czy wobec twojej obecności
w ogóle jestem

"Wobec" Małgośka                                   

Studium starości

starość przysiada
na kulawym krześle

stopy słabo odchylone ku górze
nogi wsparte na palcach

jak podmuch
zawsze gotowa na odejście

dojrzałe wianki z jarzębiny
kościstymi palcami uplata

cała jest brązowa i pomarszczona
jak skóra gnijącego jabłka

na sile w niej wzmaga
uparta woń więdnienia

gdzie w samym środku
zasklepia się rana

po oceanie
życiodajnego soku

starość...

na siedząco umiera

"Studium starości" Małgośka

                                                                                             

kocie życie

tak przyznaję...
mam kota w głowie
i całą masę realnych kotów
karmiących się
przy kompoście

na dodatek serce mam jak
koci przytułek
który żałuje
tych szarych
brudnych
burych
i ponurych

kocha wszystkie
zwłaszcza te co w futrach
ukrywają ciszę
i mają czas
na to prawdziwe
leniwe życie

"Kocie życie" Małgośka

                                                        

bez wyjątku

wszyscy bez wyjątku biegniemy
po równoległych torach
z różną prędkością w nadziei
że poznamy Boga

Małgośka

                                                                                  

        💚

dom ciszy

mój dom stoi na błękicie
i jest już domem ciszy
rozmów w nim nie słychać
podłoga też nie skrzypi

jedno co przemawia
z rozgrzanego pieca
to ciepły oddech i melodia
ojcowskiego serca

"Dom ciszy" Małgośka

fresk z Bazyliki w Wambierzycach