Wobec...

 przy narodzinach obiecała

że zapuści mi włosy do samych korzeni
a ja jak naiwne dziecko się ucieszyłam

potem ozięble dodała

nastąpi czas że z kości zerwę zwiotczałą skórę
usta ci zaknebluję milczeniem

twarz moja nagle
zmarszczkami poszarzała

ale tak naprawdę dzięki niej ujrzałam siebie
i to że mam nogi
ręce
coś robię

czuję ból kiedy idę...

zrozumiałam
co znaczy przez wieki zapuszczać paznokcie w ziemię
i plątać pomiędzy bruzdy długie przyrzeczone warkocze

z tą myślą dość długo stałam wobec jej wzroku osłupiała
niczym obrażony kamienny obelisk

do momentu aż spokorniało we krwi dojrzałe ziarno
gotowe na nieludzką obietnicę śmierci odpowiedzieć

moja blada i zimna jak poręcz szpitalnego łóżka
dziś to ja uśmiecham się do ciebie

gdybym się z tobą nie narodziła
nadal byłabym głupia
i nie wiedziałabym

czy już umarłam...

czy jeszcze żyję...

czy wobec twojej obecności
w ogóle jestem

"Wobec" Małgośka