na każdy dzień życia....

na każdy dzień życia ....
.................................................

pochylania się
nad każdym istnieniem
medytacji z szacunku do siebie

przesiadywania pod starym drzewem
poszukiwania pogubionych
po świecie ziaren ciszy

doceniania zapomnianych zapachów
poczucia wolności w ograniczonej przestrzeni
przejrzystych i odważnych myśli

doceniania nie tylko
czasu natężonej pracy
ale i zmęczenia
i odpoczynku

szacunku dla chleba
którym karmi nas ziemia
zapatrzenia w niebo

poszukiwania poezji w prozie życia
trwania w miłości
i w zdrowiu

tego Wam życzy Małgośka
z całego serca swojego ogrodu

............................................................
P.S. dziękujmy że jesteśmy
💙

                                                    

Miałam marzenie- cisza mi je skradła

Miałam marzenie- cisza mi je skradła...

Kiedy nadchodzi taki dziwny czas podsumowań, refleksji, niejednokrotnie zastanawiam się, co dla człowieka winno być najistotniejsze. Gonimy za marzeniami na realizację, których brakuje nam czasu, bo na początku drogi jesteśmy młodymi, rządnymi sławy duszami. Kiedy już dotkniemy marzenia kołyszącego się na różowych chmurach, zabija je w nas nuda, brak dziecięcej naiwności i zachwytu. Karmiąc głód złudzeń nadal poszukujemy wrażeń, niejednokrotnie wszczynając burze i huragany. W gruncie rzeczy okazuje się, że nasz organizm dojrzewa, starzeje się i marszczy. Z czasem też tego biegu już nie wytrzymuje. Jesteśmy wtedy jak mądre, stare dzieci wypadamy z tarczy, w sercach łamią się nam wskazówki organicznego zegara. I nagle poza tętnem świata przychodzi nam żyć, a największym pragnieniem staje się święty spokój i cisza. Cisza, o której ścigając się z całym światem najzwyczajniej zapomnieliśmy, bo człowiek całe życie dojrzewa do ciszy...Do marzenia o ciszy...

Małgośka

                                          

Oczekiwanie

Ukołysz mnie ojcze, bo ścieżkę do twojego ogrodu
już wydeptałam. Jestem drzewem w twoim sercu, w samym środku niebieskiego sadu. W tobie trwam rozrastając się pokornie w modlitwie nad cichą rzeką. Tam też w aortach moich owoców i korzeni, burzy się kielich krwi, który spływa ku tobie tętnicami światła i mądrym strumieniem.

Żywisz mnie swoją sprawiedliwą i nasiąkniętą cieniami ziemią. Wielka to radość być twojego raju okruchem i potrzebną pełnią. Dla ciebie dziś wyrzeźbiłam tabernaklum z drzewa jabłoni, teraz przy prezbiterium na kolanach czekam pierwszej wigilii z tobą przy stole.

"Oczekiwanie" Małgośka

                                                   

Serce ogrodu

W samym sercu swojego ogrodu jesteś miłością 
i niechaj rozum nie odbiera Ci wiary,
że tylko tam w niej jesteś.
                                           Małgośka

                                              

Jestem fragmentem

wobec potęgi natury jesteśmy jak mrówki
wobec jej pokory w milczeniu
wszyscy uważamy że świecimy jak gwiazdy
zaniedbując nasz ogród
nasze istnienie
na ziemi

nie jesteśmy niczym wielkim
zaledwie jakiegoś planu częścią
mikroskopijnym okruchem
pod boskim
paznokciem

wędrującą
energią
fragmentem

i być kimś tak kruchym
dopiero czyni nas
wyjatkowym

"Jestem fragmentem" Małgośka

                                                             

Głos ciszy

jest taki dźwięk
co pośród starych drzew
obficie owocuje i dojrzewa
obcy mu jest kaleki język i słowa
ten głos mistycznym
requiem Mozarta
wybrzmiewa

"Głos ciszy"
                                                  https://www.youtube.com/watch?v=k1-TrAvp_xs&fbclid=IwAR1VINUKYVj3sL8jcnAdbIsMxlX-oQF-Z_IUbYt9QkWiZhfpXJvXCvzlhLc

                                            

Gąszcz

Przede mną las myśli

nie wiem czy w najbliższym czasie

uda mi się przedrzeć przez ten gąszcz

Małgośka

                                                             

Gęstość cienia

gęstość mojego cienia jesienią
staje się intensywna
czuję ją w dźwiękach ciszy
i w nagich rozebranych z barw drzewach

choć światło mi jeszcze nie gaśnie
bez słońca gubię ulubioną świetlistość
smutek owijam w wełniany szalik
pod ściółką jabłoni
chcę zasnąć

"Gęstość mojego cienia" Małgośka

Wieczność

światło z ciemności wydobywa kształty
to ono decyduje czy ziemia ma istnieć
w przestrzeniach anonimowo rysuje sylwety
umarłym na wieczność rozdaje życie

Małgośka

"Ideały"

ludzie rozprawiają o skrzydłach
zapominając że ich bogactwem
są dłonie i ramiona

nie doceniając życia
spadają w dół z różowych chmur
wprost na kamienny trotuar

i kiedy raj wartości to dla świata organiczny gruz
z opadłych owoców w ogrodzie zaczynają wyjadać
te najbardziej obite i zgniłe jabłka

"Ideały" Małgośka

                                                                 

"Łap światło"

łap światło
nim oczy twoje nocą nie gasną

wydzieraj zachłannie z wnęk
z życia nagarniaj

trzymaj w znamionach
piegach i głębokich jak źródła prawdy zmarszczkach

nie bój się że jesteś naiwnym dzieckiem

pomarszczone palce czerwienią
garbatej miłości parzysz

nie uciekaj od blasku do sosnowej trumny
i nie zakopuj w ziemi marzeń

jak wychudły księżyc napełniaj się nadzieją
że dla świata będziesz kiedyś jasną pochodnią

że taki świt w końcu nastąpi
z którym poczujesz w klatce ucisk

jak wtedy kiedy w dzieciństwie
wiatr znaczył cię uśmiechem gorącego słońca

Małgośka

                                     

Świt

drzewa rozmawiają ze sobą jak ludzie
godzinami gestykulują o tęsknocie
czule migają ramionami kiedy o świcie
z lasu dłoni uwalniają słońce.

"Świt" Małgośka
...............................................................

dzień dobry...

                                                                

Przespać mróz

kiedy doświadczam ostatniej obecności światła
w rzeczach które mi pozostały
wtulam twarz w stęchły kożuch
pomimo że na nieludzką zimę
nie jestem jeszcze 
dobrze przygotowana

jak stary niedźwiedź w sobie mocno śpię
i nie otwieram źrenic oszronionych oczu
zaplątana w futro wspomnień
pragnę dla gorącego słońca
przespać fioletowy mróz
zapaść pulsem w sen
i w ramionach białej ciszy
odpocząć

"Przespać mróz" Małgośka

                                                          

Takie miejsce...

Znalazłam w sobie takie ciche, wygodne miejsce,
gdzie słońce i mróz odnawia we mnie milczenie.
Tam mowa moja w gardle mi grzęźnie,
słowo na spierzchniętych ustach
usypia wierszem.
A dusza?
A dusza jak wielka woda w obiegu,
nawet nie oczekuje śladów
człowieka na śniegu.

Małgośka

                                       

Kiedy stopy związuje ziemia

kiedy stopy związuje ci ziemia
a nad głową uwiera
czarne widmo
ciężkie jak
topór

kiedy w drodze pogubiłeś
już złudne marzenia
pozostaje ci tylko
tnący wiatr
i wytarte
wędrówką
słońce

o łaskawy

uśmiech

prosić

Małgośka

                                                      

Pustka

strasznie tu cicho...
jakby śmiertelna mgła
ubrana w białe płótno
zabrała mi wszystko

strasznie tu pusto...
jedyne co mam
to echo głodnej tęsknoty 
odbijające się od głuchych ścian

i na ścianie
lustro

Małgośka 

                                                       

                                      

W poszukiwaniu utraconego raju

w poszukiwaniach
utraconego raju
przybywa nam
zmarszczek
na ciele

skóra staje się
cienka jak biały pergamin
naszym zegarom
spowalnia też
krwiobieg

jak stary Adam
i Ewa myślimy
że będziemy
wciąż młodzi

my wieczne dzieci
pogrążone w złudzeniach
dalekie od śmierci

nawet surową zimą
szukamy kwiatów
w ogrodzie

"W poszukiwaniu utraconego raju" Małgośka

                                                                         

W poszukiwaniu ciszy

kiedy wariuje świat
w szaleńczym
wyścigu na oślep
zataczając koło
wokół własnej osi

cisza moja jest
jedynym pokarmem
bezludną wyspą
o którą teraz
proszę

Małgośka
................................

"W poszukiwaniu utraconego raju"
tempera 160x200
w trakcie

                                                                  

Oswajanie

pragnę oswoić puste płótno
jak się oswaja dzikie zwierzę

miłość

wrogów
zazdrość

krew
na ciele

po śladach krwi
trwałe blizny

muszę pozwolić na nowo
by z samego mięsa duszy

urodziła mi się z bieli
treść

która choć jedno serce
wzruszy

"Oswajanie" Małgośka

                                              

Cisza

cisza urosła mi w głowie
jej spokojną twarz teraz
noszę na sobie

zaplątaną 
we włosach

w sercu
w oczach
w milczeniu
na ustach

niczego nie potrzebuję
jedynie lustra

"Lustro ciszy" Małgośka

                                               

Okruchy słońca

z ostatnich owoców
starej jabłoni
zeskrobałam
nikłe okruchy słońca
teraz pochowam
pod powiekami
czarnej ziemi
by w zmartwychwstaniu
jedynego syna
uwolnić światło
na wiosnę

"Okruchy słońca" Małgośka

                                                     

Kiedy brakuje światła

kiedy brakuje ci światła
bądź uważny

rozglądaj się na wszystkie strony
kiedy jesteś na rozdrożu głębokiej ciemności

w napotkanych cieniach
czułych gestach szukaj jeszcze ciepła

i w sercu poodkurzaj ostatnie pogodne pamiątki
wschodzącego słońca

"Kiedy brakuje światła" Małgośka

                                                    

Bez słońca

bez słońca świat umiera
staje się monochromatyczny

zimny jak wiatr
który ciągnie ludzkie głowy za włosy

smaga blade twarze
bez uśmiechu

pośród czarnych
drzew bez liści

"Bez słońca" Małgośka

                                                       

W oczekiwaniu na powrót...

otul się na jesień
kocem uśpionej darni
do snu uszyj białą koszulę z ciszy
i czekaj na powrót żurawi

                         Małgośka

Nostalgia

w mglistą pogodę
nostalgia się nie nudzi
odwiedza stare cmentarze
i samotnych ludzi
podąża przed siebie
choć zbyt ciężkie ma buty
w wielkie słońce
ma wiarę
które nagle
wobec deszczu
straciło uśmiech

"Nostalgia" Małgośka

                                                                 

Incognito

do tworzenia
Bóg nie potrzebował
chwalebnego nazwiska

twardych rąk
mocnych nóg
ani mądrej
głowy

z kropel ciszy
i z białej jak śnieg pustki
kruchego człowieka
ulepił

wszechświat
bez poklasku
stworzył

"Incognito" Małgośka

                                                                         

Do tomiku "Wobec"

Z czego i dlaczego powstało "Wobec"?

A mianowicie z samych skrajności, z nagromadzonej energii, z rozczarowania i nadziei, z podziału na „rzeczywistość” i "przeczywistość”, z bliskości i oddalenia, z miłości i braku ciepła, z pytań, na które nie znajduję odpowiedzi ,które czasami przychodzą niespodziewanie i bombardują moją głowę niczym ciężkie kamienie.
W metaforach milczących obrazów, przestrzeni i słów pragnę ofiarować ludziom "czułość mojej obecności".
Swoim życiem dawać świadectwo swojego zachwytu i szacunku dla cudu istnienia. Pragnę, aby dla człowieka, cisza była "a priori".

Ludziom dziękuję za pochylanie głowy nad moim tworem i jestestwem...

Małgorzata

                                                           

Mglista nadzieja

z lasu na drogi i pola
wyszła szara jesień
a z nią mglista nadzieja
że ktoś kiedyś w dłoniach
słońce nam przyniesie

"Mglista nadzieja" Małgośka

                                                         

Dlaczego boimy się bieli...

Dlaczego boimy się bieli
nieskazitelnej

bez śladu człowieka
bez zapachu

O twarzy
bladej dziewczyny

zdeptanym ciele
bez kręgosłupa i kształtu

Dlaczego nie szyjemy
jej na powitanie

śnieżnobiałych koszul

z naszych wypłowiałych
i cienkich jak len
włosów

Wszak biała nicość
to przestrzeń świętych

symbol wolności
i pierwszych
narodzin

Dlaczego boimy się śmierci
białych prześcieradeł

czułej śnieżycy która zamknie
nam oczy

"Dlaczego boimy się bieli..." Małgośka

                                                   https://www.youtube.com/watch?v=ABn1vPwpwug&fbclid=IwAR3TooANTnJ95eGLcxgXxZqw16DJhgclqGDt6ZMKeNk4wTkGV7JmQA-x5U4

                                                             

W oczekiwaniu na amnezję

Choć zimno spływa strugami deszczu
po szybach i długa noc zagląda ludziom do okien

Wciąż kwitną w pamięci na parapetach
gorące wspomnienia i czerwone pelargonie

Jakby czekały na pierwszą amnezję- przymrozek
by jesienną ciszą wyblaknąć i po zimie znów ożyć

Małgośka