bez słońca świat umiera
staje się monochromatyczny
staje się monochromatyczny
zimny jak wiatr
który ciągnie ludzkie głowy za włosy
który ciągnie ludzkie głowy za włosy
smaga blade twarze
bez uśmiechu
bez uśmiechu
pośród czarnych
drzew bez liści
drzew bez liści
"Bez słońca" Małgośka
Trudno bez słońca. Jednak jesteśmy istotami dzienno-słonecznymi. Monochromatyczny obraz ma to do siebie, że przykuwa uwagę, ale zbyt wiele monochromii na dłuższą metę nie jest dobre. Zachwyciłem się obrazem w słowie i wiesz, podświadomie wyobraziłem sobie Twój obraz, gdzie zawirowania wiatru ciągną za włosy portret kobiecy. Wszystko w bielach i szarościach z delikatnymi żyłkami błękitu i różu. Dobra, już nic nie piszę, bo się zagalopowałem. Dziękuję Ci za piękne wyobrażenie i bardzo, bardzo pozdrawiam :))))
OdpowiedzUsuńdziękuję, że się zagalopowałeś Witkui pozdrawiam serdecznie :))
OdpowiedzUsuńCzasem lubię takie dni bez słońca... byle nie za dużo :) Najprzyjemniej jest, gdy po takim zimnym wietrze, który "smaga blade twarze" znajdziemy się w końce cieple. Bardzo lubię to uczucie.
OdpowiedzUsuńEwelino ja kocham słońce, a o różnych odczuciach wobec świata i zjawisk w nim zachodzących można wylewać swoją duszę- dziękuję...
OdpowiedzUsuń