w poszukiwaniach
utraconego raju
przybywa nam
zmarszczek
na ciele
utraconego raju
przybywa nam
zmarszczek
na ciele
skóra staje się
cienka jak biały pergamin
naszym zegarom
spowalnia też
krwiobieg
cienka jak biały pergamin
naszym zegarom
spowalnia też
krwiobieg
jak stary Adam
i Ewa myślimy
że będziemy
wciąż młodzi
i Ewa myślimy
że będziemy
wciąż młodzi
my wieczne dzieci
pogrążone w złudzeniach
dalekie od śmierci
pogrążone w złudzeniach
dalekie od śmierci
nawet surową zimą
szukamy kwiatów
w ogrodzie
szukamy kwiatów
w ogrodzie
"W poszukiwaniu utraconego raju" Małgośka
Pięknie Małgosiu. Pięknie i smutnie. Ale to chyba nie nasza wina, że wciąż i wciąż gdzieś tam w nas czai się dziecko głodne świata i pieszczot ukochanych rąk. Bardzo Cię pozdrawiam :))
OdpowiedzUsuńI tylko mi się przypomniało "W poszukiwaniu straconego czasu", którymi zaczytywałam się będąc nastolatką...
OdpowiedzUsuńdziękuję serdecznie za słowo, analogię- refleksję i pozdrawiam...
OdpowiedzUsuń