Pianino

Jestem pianinem
okaleczonym,
starym,niczyim,
pod lasem porzuconym.

Straciłem swoją wiarę,
siłę gry magicznej,
wrosło we mnie drzewo
koroną tylko śliczne.

Lecz na Boga!
Co z tym drzewem?!
Łzy roni?
Wspomina?
Ktoś je porzucił?

To może zapłaczę i ja teraz,
choć dawno  strun już nie mam,
wyrytym sercem, po stracie,
wspomnienia będę nucił.

                                        "Pianino"Małgośka 30.06.2016 r.

                               
                                         zdjecie z  sieci -Art People Gallery- inspiracja
                                     

                                                                           

                                                                        

Lustro

Nie pytam już o nic,
mięso farby pokryje słowa.

Nie piszę,
bo dotykam nazbyt,
jestem niewygodna.

Nie słyszę,
bo echo tego nie potwierdza.
I jakoś tak pusto...

W milczeniu nędza,
zostało tylko lustro.

Ludzie wymarli...

Dlaczego tak czuję?

Mówię tak wiele!
Lecz nikt nie słucha...

Gdzie  przyjaciele?

Mam w głowie jakiś zamęt,
niepotrzebna zawierucha.

                                         "Lustro" Małgośka 28.06.2016 r.  


                                                                                   

                                                                                      

                                                                                  

Jak kwiaty

Kwiaty pachną pięknie,
ale usychają.
Piją wodę z deszczu,
poranną rosą łkają.

Wieczorem zwijają pąki,
zapachem kwietnym kuszą,
płatki wykruszają,
na słońcu kurczą.

Jak ludzie do istnienia
budzą się ponownie,
tak kwiaty
żyją wiecznością
w kwitnieniu i nieskromnie.


                                              "Jak kwiaty"Małgośka 29..06.2016 r.

                                                                     

 

Wstęga wrażliwości

Kiedy wrażliwy człowiek krzyczy:
Spójrz na mnie!
Zobacz mnie!
Świat udaje, że nie widzi.

Jak ciężko mu żyć
w poczuciu obojętności,
bez wsparcia,
owiniętemu samotności wstegą,
Bez wiary w siebie,
gdzie metropolie potegą.

Czy ma być lojalny,
aż do śmierci wobec tych,
którzy go pozostawili w niepamięci?

                                     "Wstęga wrażliwości"  Małgośka 27.06.2016 r.


                                   https://www.youtube.com/watch?v=EfYGfJmTy78

                                   rysunek  temperą i kawą 70x100                                

                                             

Kłamać jak z nut

Jestem tu pośród ludzi
by udawać,
by zmyślać,
że świat się nie znudził.

O tym wie jeden Bóg,
że dobrze mi wychodzi,
gra radością
i  kłamanie jak z nut.

Czego się boję?
Ucieczki bokiem...
Boję się, że ktoś to odkryje,
przyłapie natrętnym wzrokiem.

Wielu już takich było,
uśmiechających się najpiękniej,
udających, że miło,
fałszujących nieszczęście.

Zęby?

Zęby zawsze można szczerzyć,

Nawet trzeba, drogi przyjacielu,
bo w smutku pośród węży,
przeżyje tylko niewielu.

                                       "Kłamać jak z nut" Małgośka 26.06.2016 r.
                                       
                                 
                                                                                 

                     poniższy kolaż udowadnia, że w zaledwie sześć miesięcy można zrobić więcej niż w                            ciągu ostatnich piętnastu lat...                                                              

                                                                       

                                                                           

                                                                               

                                           

Każdego dnia...

Każdego dnia
umiera człowiek.

Każdego dnia
ktoś wyciąga rękę.

Każdego dnia
świat patrzy obojętnie.

Każdego dnia
ktoś kogoś psem szczuje.

Każdego dnia
przyjaciel rany wylizuje.

Każdego dnia
świat jest niewzruszony.

Każdego dnia
mężowie zostawiają żony.

Każdego dnia
chcę dobrą wolę wypełnić.

KAŻDEGO DNIA JEST ŚWIAT!

Każdego dnia
trzeba coś w nim zmienić!

Absolutnie i każdego dnia...




                                                "Każdego dnia" Małgośka 22.06.2016 r.

                                 "Łazarz" figura- pomnik przyrody obok świątyni Wang, Karpacz

                                                           

Zapomniany nagrobek

Nie miałam pojęcia, 
że kamień ma termin ważności.

Nie miałam pojęcia,
że można go pozostawić,
w deszczu,
na wietrze,
w bylejakości takiej.

Dlaczego nie może sterczeć
na miejscu, w którym był pierwotnie?

Komu ma teraz służyć
bez nazwiska, 
bezimienny,
od korzeni oderwany?

Nikomu niepotrzebny
jak sól ziemi rzucona w niepamięć.

Pomimo to, dalej jest,
drażni wzrok,
strzeże tajemnicy.

Nieprzerwanie licząc lata 
przemijaniem ryte
na cmentarnej tablicy.


                                                 "Zapomniany nagrobek" Małgośka 21.06.2016 r.
                                                   Tym, którzy te kamienne płyty już porzucili...
                                                 https://www.youtube.com/watch?v=fnU4tsHafFk

  tablice starych poniemieckich nagrobków złożone w jednym miejscu na cmentarzu w Miłkowie...
                                                                                   

Ściany mają uszy

Żeby nigdy, absolutnie nigdy,
ciebie już nie spotkać,
zamurowałem wszystkie drzwi,
zamurowałem wszystkie okna.

Aby nie puścić w zapomnienie
tęsknego skowytu,

jeden otwór pozostawiłem

na światło błękitu. 

Ściany teraz milczą, 
ale mają uszy
i będą słuchać płaczu,
co śpiewa w twojej duszy.


                                                   "Ściany mają uszy" Małgośka 21.06.2016 r.
                  miejsce mojej inspiracji- ruiny ewangelickiego kościoła w Miłkowie koło Karpacza,                             wzniesionego w 1742 roku...
                  trudno uwierzyć, że jakieś 70 lat temu kościół był jeszcze prężnie działającą świątynią...

                                                                                     

                                                                                         

Nie wyobrażam sobie

Leżeć w wiecznym poziomie?
Nie!
Nie wyobrażam sobie!

Dostanę od tego bólu pleców, 
nogi zesztywnieją,
zacznę kopać w wieko.

Pozwolić, by robak zrobił swoje?
Zaczął od oka, nosa, ucha
i podziurawił głowę?

Nie zgadzam się!

Będę krzyczeć:
Wypuście mnie!
Ja dłużej tak nie mogę!


                                  "Nie wyobrażam sobie" Małgośka 20.06.2016 r.

                Stary cmentarz przy świątyni Wang w Karpaczu..
                Tutaj każdy kamień, roślinka coś znaczy...

                                                                               

"Wy, którzy odjęliście mi ręce"

Dla zbawienia ofiarowałem wam serce,
krwawiące, włócznią przebite,
a wy, w zamian odjęliście mi ręce.

Z wygody uczyniliście grzesznego cielca,
zmartwychwstanie powiesiliście na klamce
traktując niczym wzgardzonego wisielca.

Dziś już płaczecie nad nieludzkim światem,
przemocą pijanym, bez wzruszenia,
grzesznym, wielkim dramatem.

Dlaczego nie ofiarowaliście mi wiary?
Wzgardziliście krwią najczystszą,
wiecznym życiem mojej ofiary.

A podobno jestem krynicą mądrości?
Zatem, gdzie wasz rozum?!
Dlaczego dziś brak mi cierpliwości i zrozumienia?

O jakże wątpię ja teraz...

Nie mam już boskiej mocy,
bo zdradziliście, odcinając mi ręce,
brakiem zaufania pewnej nocy.

"Wy, którzy odjęliście mi ręce" Małgośka 19.06.2016 r.

moja inspiracja- figura Chrystusa znajdująca się na terenie cmentarza przy świątyni Wang w Karpaczu, pod którą powróciłam, o której pamiętałam, a teraz dzięki niej napisałam...

                                                                           

Szał poetycki

Młodzik to żwawy,
skrzydła ma u skroni,
fioletem przepasany
miłości lawendowej.

W wieńcu laurowym,
ku niebu  zwrócony.
atramentowym sanskrytem
impulsu opętany.

Ogołocony z rozumu,
jak wszechświat niepojęty,
szał poetycki
lśnieniem owładniętych.
   
                                              "Szał poetycki" Małgośka 16.06.2016 r.
                                        https://www.youtube.com/watch?v=z1jvyMeQu9I
                                                                   

                                                                   

Smutno mi Boże

z pochyłych liter
słowa ułożę

cięte kalekie
ostre jak noże

za domem
wersów krew popłynie

rzeką smutku
w ukochanej dolinie

zaleje łąki
i znajome bezdroże

gdzie Norwid płacze
a Słowacki szepcze:

"smutno mi Boże!"

                                      "Smutno mi Boże" Małgośka 15.06.2016 r.

                                                                                      

Zaśnij już księżycu...

zaśnij już księżycu
w towarzystwie gwiazd
czarnej melancholii

zasłoń smutku lico

pragnę teraz być
ze sobą sama
jak noc czarna
w żałobie nocy
niezauważalna

nie chcę dziś światła
mroku mi potrzeba

zaśnij więc
i nie marnuj dla mnie
granatu twojego nieba
 
                                           "Zaśnij już księżycu"  Małgośka 14.06.2016 r.

                                                                         

Jak to jest?

Jak to jest?
Być malarzem kolorowych snów, 
troszczyć się każdego dnia
o niespłacony życia dług.

Jak to jest?
W odzieniu nadwrażliwości chodzić,
być dla świata odmieńcem,
nosić kajdany słów pisanych
u szyi i przy prawej ręce.

Jak to jest?
Każdego dnia lękać się
zgiełku wokół siebie...

Znajdujesz na to odpowiedź?
Antidotum?
Na to, czego ty nie wiesz i ja nie wiem?

                                                       "Jak to jest?" Małgośka 13.06.2016 r.
                                             https://www.youtube.com/watch?v=C9QaJ_Yga9c
                                         
                                                                             

 

         

Purpurowa lilia

Chciałbym dziś całować
twoje drobne dłonie,
w których trzymasz lilię
 miłości utraconej.

Z serca bucha czerwień
kwiatu niewinnego,
jedyny płomień uczucia
niezapomnianego.

Wszystkimi częściami, 
zapach kwiatu chłonę,

krwawą czerwień chwili

spijają usta moje.


                                                  Małgośka  "Purpurowa lilia" 12.06.2016 r.
                                                                                         

                                                                             

Galaktyki kamieni

spójrz
na fragmenty
galaktyk kamieni

na bruk pokrojonych
zimnych okruchów

na miliony na ziemi

rozdrobnionych w spokoju
niezakończonych rozmów
pytań bez odpowiedzi

startych w pył
z potrzeby milczących
okrutnie wbitych
w mięso gleby

                                             "Galaktyki kamieni" Małgośka 09.06.2016 r.

                                                                                   

Trzy kobiety

podobne do siebie
jak identyczne planety
jak dwie krople wody
trzy kobiety

pierwsza czasu nie liczy
na to zbyt młoda
pełna wdzięku
nieziemska jej uroda

druga pewna siebie
nie jest już dziewczyną
lecz dojrzałą kobietą
drogie piwniczne wino

trzecia zmęczeniem przybita
nad czasem zamyślona
szuka utraconych wspomnień
refleksją obkurczona

                                          

                                                  "Trzy kobiety" Małgośka 08.06.2016 r.

                                           https://www.youtube.com/watch?v=of_aKzjKPJ8

                                                                         

Dzwonkobranie...

Pięknie jest odkryć na nowo łąkę tuż za płotem i sklecić chociażby kilka, mam nadzieję, że refleksyjnych wersów...

kiedy wyschnie 
fioletowych dzwonków morze
przejdę na drugą stronę
zejdę w dół bardzo ostrożnie
i w tęsknocie zboża utonę

w obliczu okrutnej śmierci 
porzucę tutaj wszystko
majątek mój marny
ukochane dzieci
i domowe ognisko

zaspokoję wreszcie
moją wielką tęsknotę
która tu na ziemi 
jest dla wszystkich
ogromnym kłopotem

   
                                                 
                                                                               

                                                                             

                                                                                    

Bóg zamrugał kilka razy...

Gdyby drzewa mówić potrafiły,
rozwarłyby też potężne oczy swoje,
opowiadałyby o każdej w bólu chwili.

Zapłakałyby okiem wielkiego Boga,
który tworząc świat bez skazy,
nie pomyślał o ludzkich trwogach.

Opowiadałyby również o tym,
jak Pan przymknął powiekę kilka razy.

Zapytałyby o to:
co by się stało, gdyby nie zamrugał wcale?

Na świecie nie byłoby żadnej zarazy,
a my- ludzie moglibyśmy żyć w świata ideale.

Lecz Najwyższy najwyraźniej zagapił się w ciszy!
Jaka szkoda!

Udaje teraz, że płaczu drzew nie słyszy,
widocznie taka jego boska wola.

Może by tak pozbyć się z opowiadania szczegółu,
powstrzymując boskiego oka łzawienie?
Nie musielibyśmy codziennie przebijać głową muru.

O ludzkim cierpieniu na pewno nikt by nie usłyszał,
zapanowałyby na świecie spokój, szczęście
i błoga cisza...

a wiatr tylko leniwie drzewa by kołysał...

 

                                             "Dlaczego Bóg zamrugał?" Małgośka 03.06.2016 r.
                                     
                                               https://www.youtube.com/watch?v=dpW-cEL7IyY

                              ...a moja papierówka dzisiaj dostała ode mnie w prezencie oczy

                                                                                 

                                                                                  

"Po deszczu"

krople wszędzie 

na jednej

na drugiej 

i trzeciej grzędzie

Zdrowe obmycie

po trawy policzkach

truskawkowych ustach

znów kwitnie życie

                                                    "Po deszczu" Małgośka 02.06.2016 r.