Kamienne anioły

to jest moja wolność, którą chciałabym ofiarować każdemu człowiekowi...

Stały na postumentach
kamienne anioły,
z oczu, po policzkach
spływały im łzy
całkiem słone.

Z przerażającym skutkiem
sól kamień strawiła,
głębokim żalem i smutkiem
trwałe bruzdy
na piach pokruszyła.

Rozpuściła ciała zimne
niszcząc kształt na zawsze
zostawiając pojedyńcze skrzydła
niczym wolności latawce.

                                     "Kamienne anioły" Małgośka 27.07.2016 r.

                                 https://www.youtube.com/watch?v=zAbhorstkrQ

                                                                         

   

Teraz lato

teraz lato
i to wszędzie
jak dzisiaj środa

tak przed nami
czwartek jutra
który na pewno będzie
tylko upływu szkoda

i co ty na to?

ja?
jak to zleciało
ten dzień  jak codzień
jakich mi mało

pytasz:
czy ten czas
wzdłuż, wszerz
i  wszędzie?

odpowiadam:
nie
tu jest dziewiąta
tam...
tam obca
chłodna przestrzeń

ale wiesz...
mało  mnie to obchodzi
teraz w morskiej wodzie się brodzi

bo tu lato
i to wszędzie...

a pojutrze?
a pojutrze
już odmienny czas
mam na moim względzie

                                "Teraz lato" Małgośka 27.07.2016 r.
                                                                   

Nic

..........................................
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
?????????????????????

kocham kropki
lubię wykrzykniki
szanuję zapytajniki

za graficzne emocje
za układ
za inny rodzaj retoryki

jednak najpiękniejszy jest
zapis"nic"

taki stan pomiędzy
nie wiesz
a chcesz
kiedy wahasz się
powiedzieć "być"

                          "Nic" Małgośka 19.07.2016 r.

                                                                            

Z właściwej oddali

Rozmawiałam dzisiaj z żabą... :) pod dobry nastrój i dla uśmiechu...

No i co się na mnie gapisz
i wywalasz te ślipie?

Nie jestem królewiczem,
a żabą, po całym dniu
ledwo zipię.

Chcesz obserwować?
Dobrze...
Wybauszaj  te gały...

Ale zawsze czyń to
z właściwej oddali!

A teraz, najlepiej zmykaj!

Poskakać daj,
bo serce zbyt wali...

                            "Z właściwej oddali" Małgośka 18.07.2016 r.

Pukała Matka Boska

Pukała Matka Boska
do wszystkich drzwi i okien,
synek się zatroskał,
bo lęk w oczach jej dostrzegł.

Z żalu, wiec zawołał:
O mamusiu, chroń mnie!
Otuchy dodaj!
Chcę zostać przy tobie!

Nie chcę, zbyt szybko dorastać,
doświadczać rdzawych gwoździ,
odchodzić będzie szkoda,
pragnę tylko miłości!

Matka jak to matka,
dłonie rozłożyła,
grymasem namaszczonym,
żal chłopca uciszyła.


                          "Pukała Matka Boska" Małgośka 15.07.2016 r.

                                                                       

                                                                                 

                                                                   

Takie buty

Niebawem w podróż wyruszę,

ale pozwól, że buty wybiorę sama.

Bez znaczenia będzie,
czy przyciasne, czy za duże,

ważne, że błękitne,

jak twój ślubny krawat.

Zamierzam odejść nie dotykając,

ziemi, piachu, ani błota.

Musnę dłonią twojej skroni,

żebyś "do widzenia" wymamrotał.

Jaki to będzie dzień?

Hmmm....

Tego nie wiem...

Może poniedziałek,

może wtorek,

być może środa?

Czwartek, piątek...

Raczej nie!

Prędzej wczesna sobota.

Poranek, w którym
bladym świtem

kogut nie zapieje.

Dzień jak każdy, ale...

Kotu nie dam jeść,

kwiatów nie podleję...

                                               "Takie buty" Małgośka 14.07.2016 r.

                                                                         

                                                                                   

Już czas

Już czas,

zmyć teatralny

wizerunek ze ściany.

Już czas,

dźwięki obolałe

wyszarpać z gitary.

Już czas,

myśli zaorać

zmierzchem płaczącym.

Już czas,

bandaż założyć 

na oczy cierpiące.

Już czas,

nie chcieć świata,

który mnie nie lubi!

Już czas,

nie chcieć świata, 

który sensu nie widzi.

Już czas,

nie chcieć świata, 

który zamiast oczu

ma wielkie strupy.

Już czas,

być dla świata,

który z głupoty

ślepców szydzi.

Już czas,
żyć...
Już czas,
kochać prawdziwych ludzi...

                                              "Już czas" Małgośka 13.07.2016 r.

                                                                   

Patrz na mnie z nieba

Patrz na mnie z nieba,
to ja,
twoja córka.

Pamiętasz?

Czasem silna,
czasem delikatna,
jak płacząca chmurka.

Patrz na mnie z nieba,
zobacz...
jaka jestem dumna.

Czasem niezwyciężona,
spełniająca marzenia,
brodząca w krwi
i pochmurna.

Pamiętasz,
jak omijałam przeszkody
i na progach
rozbijałam kolana?

A ty?
A ty zawsze całowałeś
i  opatrywałeś
moje zadrapania...

Później umarłeś...

Na to byłeś za młody,
średniego wieku dożyłeś,
nie myślałeś,
by odejść.

Teraz?
Teraz nie odpuszczę
ja  tobie,
tego  mnie nauczyłeś.

Patrz na mnie z nieba,
cały czas patrz...

To ja,
twoja córka...
Teraz, tak samo silna,
teraz, tak samo delikatna
jak płacząca chmurka.


                                   "Patrz na mnie z nieba" Małgośka 10.07.2016 r.

                                                                             

                                                                           

Pospolitość skrzeczy

Chciałam wyjść,
a tu telefon ,
rzeczywistość w słuchawce
skrzeczy.

Upomina się,
pozmywaj naczynia,
wyrzuć śmierdzące
śmieci.

W jednej chwili
plany krzyżuje
ograniczając wielkie
myśli.

Dzwoniąc,
zamiarów nie akceptuje,
irytacją,
wszelkie plany
niszczy.

I mogę chcieć jak najlepiej,
lecz z nią nigdy
nie wyjdzie mi
i nie wychodzi.

Moja to wina!

Mogłam nie odbierać
skrzeczących telefonów
od wszechobecnej pospolitości.


                                           "Pospolitość skrzeczy" Małgośka 09.07.2016 r.
zdjęcie  pochodzi z wystawy, w której byłam odpowiedzialna za aranżację przestrzeni prezentujacej dorobek obecnie nie istniejącego już Zakładu Ceramiki w Mirostowicach Dolnych ( woj. lubuskie)- na zdjęciu fragment biurowca...

                                                                               

Dzieci i ryby

dzieci z rybami 
w milczeniu mieszkają

dzieci jak ryby
głosu nie mają

rybom jednak
to nie przeszkadza

dzieci bez głosu
smutna to sprawa


                                        
                                      "Dzieci i ryby" Małgośka 09.07.2016 r.

rzeźba bydgoskiego artysty Teodora Gajewskiego, przedstawiająca troje dzieci siedzących na rybie

                                                                         
                                                                           

                                                                         

Innemu dzwonią

ja nie odnoszę
śmierci do siebie
inni jej przeznaczeni

komu innemu
dziś dzwonią
ja zostaję na ziemi

nie biorę jej poważnie
ani tego
że nastąpi

nim zdrowo
kopnę w kalendarz
niech kostucha powątpi

                                    "Innemu dzwonią" Małgośka 08.07.2016 r.
                                      z przymrużeniem oka...

                                                                   

Zachwyt

Czego chcesz od nas Panie,
 za Twe hojne dary?

Pytał wieszcz,
my nadal 
odpowiadamy.

Gdybyś chciał od nas
czegokolwiek,
dary przestałyby być hojnymi.

Wszak to ty,
w okazywaniu zobowiązania
za rzeczy dane,
ofiarowałeś nam poczucie
symetrii niezachwianej.

Ale czy sam,
chcesz takiej wdzięczności?

Fanatycznej, 
zawsze obustronnej,
z czystej próżności?

Gdyby tak było
byłaby ona 
workiem ziemniaków, 
transakcją wyrachowaną,
w której  nie liczy się człowiek, 
tylko coś za coś.

Zatem, niech  
wieszcza pytanie
pozostanie zachwytem,
nad tym, co najistotniejsze,
żadną miarą niepoliczalne,
nad naszym życiem.


                                          "Zachwyt" Małgośka 06.07.2016 r.

                                                                 

                                                                         

                                                                           

                                                                     
                                                                 

Diabli nadali

Diabli nadali,
jak anieli zsyłają.
Zanim zaczną na serio,
w planach przeszkadzają.

Nad uchem wiszą,
podsuwając rzeczy,
mniej, bardziej atrakcyjne,
czarcie sieci.

Na dole zwierzęce,
zrywają boki,
gotując w kotle
ludzkie powłoki.

Na górze lizusy, Jezusy
snują scenariusze.
Te bardziej człowiecze
rozdzierają duszę.

Od dawna, wiadomo,
że krzyżuje zamiary,
diabelskie plemię
które drażni się z nami.

I wszystko jedno
jakie masz plany,
w piekle obowiązkowo,
 tu mniej, dla zabawy.

Nie bez powodu, 
wtedy wołamy:
w pal to sześć,
diabli nadali,
czy anieli zesłali?!



                                                      "Diabli nadali" Małgośka 05.07.2016 r.
                              tekst jest inspracją do "Sądu  Ostatecznego" Hansa Memlinga (fragment piekła)
                                                                       

                                                                               

Tak bardzo pragnę

tak bardzo pragnę
wyrzucić słowa
które w szufladzie
głęboko chowam

tak bardzo pragnę
wypuścić z ust 
marzenia wielu 
abstrakcyjnych snów

tak bardzo pragnę 
w lustro je wykrzyczeć
z całych sił prosto
w zamyślone odbicie

tak bardzo pragnę  
by ślad  słów 
język obejmował
w szufladzie nie przepadł
odblokował mój ból 


                                   "Tak bardzo pragnę" Małgośka 03.07.2016 r.

                                                                            

Zazdrość

Wyrzucamy ludzi do kosza
zacierając ślady.

Nie wiadomo
z jakiej przyczyny, 
powód jest nieznany.

Czy rozumiesz,
co ten stan powoduje?

Niezrozumiałą zazdrość,
to ona jest trucizną,
to ona  jadem pluje.

Trudno ludziom jest pojąć,
że miłość szlachetną lilią,
kolorem czerwonym,
gdy zazdrość gniewu purpurą,
zbyt często  uderza do głowy.


                                                                      "Zazdrość" Małgośka 03.07.2016 r.