Lustro

przyszła
po mnie z lasu

właściwie
nikt ją o to
nie prosił

ani dzień
jak zmierzch

ani czarny kot
który na nieszczęście
przez drogę
przechodził

przywitała się
jak przyjaciel

ofiarowując
czułość
wychudłej
dłoni

z ust wypuściła
niewiele słów

delikatnych
jak babie lato
ulotnych

motyli

pokazała świat
ze snu

w nim wiele
milczenia
ciszy

z tej lepszej
drugiej
strony

usiadłam z nią
na skraju łąki
ślepym wzrokiem
spijałyśmy
błękit

gapiąc się przed siebie
w przejrzałe
opadające
jak wiśnie
z drzew

słońce

potem policzyłyśmy
skrupulatnie

wszystkie zmarszczki
i dzielone
na czworo
za życia

włosy

tak siedząc
jak stare drzewa
zapuściłyśmy
półcieniem
korzenie

nie niszcząc
otulających glebę
puchatych
mchów

i przekwitających
roślin

pamiętam
co powiedziała

i to że po jej ciepłym
chropowatym głosie
rozpoznałam

bliźniaka

lustro

dotąd
nienarodzone
i niepoznane
na ziemi

siostrę...

która teraz
wyszła po mnie

w białej
odświętnej sukience

z lasu

ot tak
niespodziewanie

mocno
światłem

ujęła za rękę

i niczym błękitny ojciec
namaściła

symbolem
krzyża

na tę ostatnią
drogę

"Lustro" Małgośka