bardzo cicho mówię
właściwie nic
właściwie nic
nawet nie poruszam
ustami
ustami
z płatków śniegu
układam czyste
jak prześcieradła
wiersze
układam czyste
jak prześcieradła
wiersze
dziewiczobiałe
i choć czasami śnieg
rodzą chmury wędrujące
poza błękitem
w krwawiących myślach
gęste i czarne
rodzą chmury wędrujące
poza błękitem
w krwawiących myślach
gęste i czarne
tęskne słowa białą lawiną
zalewają mi wnętrze
od czubka ciała
przez serce
zalewają mi wnętrze
od czubka ciała
przez serce
po ocean duszy
milczącej
milczącej
"białe wiersze" Małgośka
Bardzo delikatny wiersz. Cichy, milczący, a jednak jest w nim coś dramatycznie krzyczącego. Pięknie zestawiłaś tekst swojego wiersza Małgosiu z fotografią. Kontrast, ale i kierunek, w którym idziesz. Wspaniała praca!
OdpowiedzUsuńJa też się uśmiecham- dziękuję...:)
OdpowiedzUsuń