Dusza

siedzi we mnie siła
nie potrafię
jej nazwać
określić

przyporządkować pojęciu
jest jak spiżowa
świątynia

lokator
który nieznaną architekturą
już dawno się we mnie
rozgościł

nie musi nic robić
spoczywa na karku
czasami coś mądrego
i głupiego na ucho
podpowie

jak zła
to gorycz wykrzyczy
i jak zajdzie potrzeba
do twarzy przyklei
witrażowe spojrzenie
i mozaikowy
uśmiech

a ludziom...

a ludziom jest
zawsze skora ulewać
różanej czerwieni
z głębokiego kielicha
jak z morza

przywłaszczonej
miłości

"Dusza" Małgośka