Zmieniam się, moje ciało jest jak zdrewniała powłoka.
Kokon, zbędne odpryski organicznego obrazu. Pod hałdą liści czekam, zapadam w sen. Krew spowalnia, przesuwa środek ciężkości z pionu na poziom. Bezlitosny czas jest, przygląda się tak zwyczajnie i toczy dla równowagi doskonałe koło. Życiodajną wilgocią poję kręgosłupy milczących drzew, kiedy tak leżę w samym środku cichego ogrodu.
Kokon, zbędne odpryski organicznego obrazu. Pod hałdą liści czekam, zapadam w sen. Krew spowalnia, przesuwa środek ciężkości z pionu na poziom. Bezlitosny czas jest, przygląda się tak zwyczajnie i toczy dla równowagi doskonałe koło. Życiodajną wilgocią poję kręgosłupy milczących drzew, kiedy tak leżę w samym środku cichego ogrodu.
"Kokon" Małgośka
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz