Zakrzepła w mroku

w zapadającym mroku
siedzi
w czarnej sukience
bez krzesła
sztywno wyprostowana

czeka
aż światło wzejdzie
rozświetli serce
nim dożyje kolejnego
świtania

często w drodze
zastyga
aby potem znów ruszyć
nie wiedzieć gdzie
i dokąd

trudno jej klęczeć
pochylać głowę
cedzić wszystkim
kochane słowo

zastygła świeci
pośród czerni
przyciąga złotem
zaplątanych między planety
niepokornych włosów

jej oczy
iskrzą jak diamenty
nieruchomo tkwi
uparta w sylwetce
niczym posąg

od dawna tak trwa
i milczy
jakby miała nieszczęście
stąpąć pośród życiodajnej
zieleni

trudno jej
być o minutę więcej
bez głowy w chmurach
i chodzić mocno
jak inni po ziemi

                                      "Zakrzepła w mroku" Małgośka 13.05.2017 r.