Nie pora...

ktoś zaklinał mój sen
w deszczową noc...

ujrzałam śmierć

przyszła do mnie jak człowiek
w czarnej sukience
którą nieświadomie dla niej
przygotowałam

pokazywała spróchniałe kości
uniosła w powietrzu białej pleśni
zbutwiały zapach

przez anemiczne szczęki
niczym stara szamanka
cedziła niezrozumiałe
słowa

uwiodła mnie
swoją obecnością
dziś broń boże przed nią
uchowaj

pamiętam jej matczyne gesty
podkrążone oczy
i miejsce przejścia
pod kwitnącą jabłonią

dla mnie na świeżej darni
rozsypała pod stopy białe kwiaty

nie wiedziałam
po co

w nozdrza wlała mi duszący zapach
niezawiązanych jeszcze
soczystych owoców

sen dniem się skończył...

z rozpaczy krzyczała:

wrócę!
nocą

niebawem...

zobaczysz...

"Nie pora..." Małgośka