czwartek, 2 lutego 2017

Utracona nadzieja

zamyślony parasol
brakiem celu nasiąkł
zaprzestał już
naliczania lat martwoty
teraz czeka
deszczu
końca
venitas venitatum
utracił nadzieję
na drugi powrót
                                           "Utracona nadzieja" Małgośka 02.02.2017 r.
                                                                           
Autor: o

2 komentarze:

  1. Witold Naglik3 lutego 2017 00:23

    Jeśli wierzyć w powinowactwo obrazu i słowa, to tym smutniejszy los spotyka parasolkę. Bo parasol - stary kawaler zatnie się w sobie, zamknie i zetleje ze starości. A parasolka? Ba...ta będzie płakać, jęczeć, tęsknić do deszczu albo słońca, chciwie wyciągać rączkę w tęsknocie za chwytem damskiej dłoni. Podoba mi się :)) Pozdrawiam Małgosiu :))

    OdpowiedzUsuń
  2. Mar Go3 lutego 2017 06:31

    Jak zawsze Witku zachwycasz mnie swoimi słowami - dziękuje Ci z serca i pozdrawiam uśmiechem :))

    OdpowiedzUsuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)