wymiar bez kości

to są stygmaty moje

które przywarły do dłoni
 jak do chleba pleśń

jakby przestrzeń w głodnym oku
wiła delikatną sieć

to są stygmaty moje

których doświadczam
onieśmielona horyzontu brzaskiem

kiedy nakładam kożuch farby
na kościste palce

to są stygmaty moje
niechaj uchylają Tobie nieba

przestrzeń bez krwi
wymiar bez ciała

w której wiatr tylko śpiewa

                                                "Stygmaty " Małgośka 08.12.2016 r.